| Kryteria medyczne |
| Kryteria medyczne Dwie najpopularniejsze na świecie klasyfikacje chorób – amerykańska DSM-IVTR i europejska ICD-10 ujmują nieco inaczej zespół nadpobudliwości psychoruchowej, co jest między innymi przyczyną istnienia dwu równouprawnionych nazw: ADHD i zespół hiperkinetyczny. Różnice nie są jednak duże i nie dotyczą podstawowych objawów zaburzenia, stąd zarówno w USA jak i w Europie lekarze obserwują pacjentów pod kątem występowania nadruchliwości, impulsywności i zaburzeń uwagi. Klasyfikacja amerykańska wyróżnia 3 podtypy ADHD, co może byc później pomocne w wyborze odpowiedniego leczenia. Mówimy więc o podtypie z przewagą zaburzeń uwagi, z przewagą nadpobudliwości psychoruchowej (i impulsywności) oraz o podtypie mieszanym będącym kombinacją dwu pozostałych. Najczęściej rozpoznawany jest podtyp mieszany. ADHD manifestuje się u obu płci w różny sposób – u chłopców częściej występuje podtyp mieszany z przewagą nadpobudliwości, u dziewczynek zaś – podtyp z zaburzeniami uwagi. Obraz nadpobudliwości psychoruchowej zmienia się również wraz z wiekiem - im młodsze dziecko, tym wyraźniejsze są objawy nadruchliwości i impulsywności, im starsze – tym poważniejsze stają sie problemy z koncentracją i planowaniem złożonych zadań. Przeciętny czytelnik na pewno znajdzie 2 – 3 z wymienionych objawów u siebie, u członka rodziny lub u swojego dziecka. Jednak żeby rozpoznać ADHD musi być tych objawów dostatecznie dużo, np. w klasyfikacji DSM-IVTR wymagane jest wystąpienie 6 objawów zaburzeń koncentracji uwagi i 6 objawów nadruchliwości / impusywności. Występowanie zespołu objawów nie wystarcza, by rozpoznać u dziecka nadpobudliwość psychoruchową. Aby diagnoza była prawidłowa dodatkowo muszą być spełnione następujące warunki: - początek występowania objawów musi mieć miejsce przed ukończeniem przez dziecko 7 lat, - opisane zachowania muszą występować w więcej niż jednej sytuacji (np. w szkole i w domu) - muszą prowadzić do cierpienia lub upośledzenia funkcjonowania społecznego, szkolnego lub zawodowego - nie mogą być częścią innego zaburzenia, np. autyzmu. |