Grupa: Administrator 
Lokalizacja: Admin
Posty: 1590 #295684
Od: 2009-6-1
| Nie bić, a więc jak karać?
Marta Radzik-Maj
gazeta Naj
Dając klapsa, wcale nie uczysz dziecka odróżniania dobra od zła. Wyładowujesz tylko swój gniew. Kara cielesna to nie instrument władzy rodzicielskiej.
Dla mnie sprawa jest jasna. Bić dzieci nie wolno. Pod żadnym pozorem i w żaden sposób. Kary cielesne są zawsze krzywdą i upokorzeniem. To po prostu przemoc silniejszego wobec słabszego. Mówili o tym wszyscy wielcy pedagodzy, m.in. Janusz Korczak. Jednak okazuje się, że wciąż nie jest to takie oczywiste.
Dziecko się nie broni
Bicie dzieci to w naszym kraju chleb powszedni. Według fundacji Dzieci Niczyje, co trzeci Polak deklaruje, że był w dzieciństwie bity, a co drugi przyznaje, że są takie sytuacje, kiedy przyłożyć dziecku trzeba. Jakże często słyszymy: "A mnie ojciec lał pasem i wyrosłem na porządnego człowieka." Dość powszechna jest też opinia, że dzieci powinny choć trochę bać się mamy i taty - wtedy w domu jest porządek i dyscyplina. Rodzice często traktują kary cielesne jako swój przywilej i choć nie zawsze zdają sobie z tego sprawę - instrument władzy. Dla wielu bicie za złe zachowanie to skuteczna, najbardziej efektywna metoda wychowawcza. Wiadomo, lanie błyskawicznie przywołuje do porządku.
Tymczasem bicie dziecka - tak jak bicie każdego innego człowieka - jest według polskiego prawa przestępstwem. Zakaz stosowania kar cielesnych widnieje w najwyższym akcie prawnym - Konstytucji RP. Polska ratyfikowała też Konwencję o Prawach Dziecka, zabraniającą używania wobec niego wszelkiej przemocy. Psycholodzy, pedagodzy, lekarze w tej kwestii są zgodni - nie powinno się stosować kar fizycznych wobec dzieci. Są one bowiem naruszeniem ich osobistej godności i przyczyną powstawania niskiego poczucia własnej wartości. Niektórzy psycholodzy twierdzą, że nawet ostrzegawczy klaps dany trzylatkowi w pupę jest aktem przemocy i trudno w nim znaleźć pedagogiczne uzasadnienie.
Przemoc uczy agresji
Częste bicie dzieci rodzi w nich poczucie krzywdy i niesprawiedliwości, nierzadko też bunt i chęć odwetu. Zaburza prawidłowy rozwój, powoduje głębokie urazy psychiczne, lęki. Dziecko bite staje się nieufne, zamyka się w sobie. Prawdopodobnie w dorosłym życiu będzie się bało kogoś pokochać, bo miłość i bliskość kojarzą mu się z krzywdą. Poza tym bicie to żadna metoda wychowawcza, raczej ślepa uliczka. Karząc dziecko w ten sposób, nie pokazuje się właściwego sposobu postępowania, nie rozwiązuje problemu. Uczy się natomiast dziecko stosowania przemocy, tego że "silniejszy ma zawsze rację".
Stosowanie siły jest wyrazem bezradności rodzica. Jeśli zdarzyło ci się uderzyć własne dziecko, to pewnie nie była to przemyślana decyzja, tylko spontaniczna reakcja pod wpływem silnej złości, frustracji, stresu. Byłaś wściekła i nie umiałaś się pohamować. Co było potem? Kac moralny, wstyd i żal, że nie udało się tego inaczej załatwić. Pomyśl o tym wszystkim, kiedy twoje dziecko znów coś przeskrobie.
Marta Radzik-Maj
***
Jak karać?
Przede wszystkim trzeba wyjaśnić dziecku, dlaczego zachowuje się źle. Być stanowczym, ale i życzliwym. Spokojna rozmowa, wyrozumiałość, szacunek to najlepszy sposób dotarcia do dziecka.
Warto pokazać konsekwencje jego zachowania, np. plujesz - nie jesteś lubiany, kłamiesz - nie można ci ufać.
Każ tylko w ostateczności, jeśli upomnienia nic nie dają. Nie daj się ponieść nerwom. Kara może być nieprzyjemna, ale nie bolesna. Jeśli np. przedszkolak nie chce sprzątać zabawek - schowaj tę, którą lubi najbardziej i oddaj, gdy zrobi to, o co prosiłaś. Możesz zabronić mu oglądania dobranocki, postawić do kąta, odmówić kupna słodyczy...
Nie obrażaj się i nie wypominaj wciąż dziecku jego nieposłuszeństwa. Daj mu szansę na naprawienie zła. Najważniejsze, aby zrozumiało, że postąpiło niewłaściwie.
źródło onet.pl
_________________
A gdy serce twe przytłoczy myśl, że żyć nie warto,
z łez ocieraj cudze oczy, chociaż twoich nie otarto. |
