NOWE POSTY | NOWE TEMATY | POPULARNE | STAT | RSS | KONTAKT | REJESTRACJA | Login: Hasło: rss dla

HOME » CIEKAWE ARTYKULY » AGRESYWNY RODZIC- AGRESYWNE DZIECKO

Przejdz do dołu stronyStrona: 1 / 1    strony: [1]

Agresywny rodzic- agresywne dziecko

  
Admin
10.08.2009 19:42:46
poziom 6



Grupa: Administrator 

Lokalizacja: Admin

Posty: 1590 #302001
Od: 2009-6-1
Problem agresji dzieci nie znalazł jak dotąd wielu opracowań w literaturze popularnonaukowej. Być może nie wydał się badaczom groźny, może ze względu na małą szkodliwość czynów wyrządzanych przez małe dzieci. Jeśli jednak uznać agresywne zachowania dzieci za zachowania antyspołeczne, a nie jak dotąd przyjmowano - aspołeczne, można wykazać, że wczesne wzory agresywnego zachowania mogą się stać podłożem poważnych zaburzeń, ujawniających się w późniejszych okresach rozwoju.

Według Joanny Grochulskiej, dzieci agresywne to takie dzieci, które w dotychczasowym życiu nauczyły się stosowania zachowań agresywnych w odpowiedzi na różne sytuacje konfliktowe i stosują je częściej niż ich rówieśnicy. Słownik psychologii (Wiedza Powszechna 1985) definiuje agresywność jako wszelkie działanie (fizyczne lub słowne), którego celem jest wyrządzenie krzywdy fizycznej lub psychicznej - rzeczywistej bądź symbolicznej - jakiejś osobie lub czemuś, co ją zastępuje. Agresja jest zazwyczaj reakcją na frustrację, jest też przejawem wrogości. Agresywny rodzic - agresywne dzieckoRozróżniamy agresję fizyczną i agresję słowną oraz agresję bezpośrednią - skierowaną na osobę lub rzecz wywołującą uczucie wrogości i agresję przemieszczoną, skierowaną na obiekt zastępczy, oraz samoagresję - skierowaną na samego siebie.

Wzory agresywnego zachowania mogą mieć początek już we wczesnym dzieciństwie. Ich kliniczne znaczenie może być tym większe, im wcześniej się pojawiają. Dlatego przeanalizuję rozwój agresji od etapu noworodka do przedszkola. Pierwszą reakcją noworodka jest podniecenie przejawiające się w napięciu mięśni rąk i nóg, które stara się wyswobodzić. Pręży też całe ciało, czerwienieje i krzyczy. U starszego niemowlęcia pojawiają się czynności mające na celu usuwanie przeszkód. W dziesiątym miesiącu bawi się zabawkami, rzuca je, uderza nimi, gryzie je. Przejawia także aktywność zaliczaną do tzw. manipulacji pierwotnej, co stanowi przejaw odruchu orientacyjnego (chwyta za ubranie, szarpie, ciągnie za włosy, gryzie, bije).

W wieku trzech lat, na skutek uświadomienia sobie możliwości postępowania według własnej woli jako protestu przeciwko jej ograniczaniu, pojawia się "negatywizm dziecięcy". Dziecko w tej fazie w sposób manifestacyjny odmawia wykonywania poleceń. W toku zdobywania życiowych doświadczeń dziecko uczy się różnych, nieraz bardzo nieoczekiwanych i pozornie niecelowych zachowań agresywnych - tupie nogami, rzuca się na ziemię, bijąc i gryząc osoby powstrzymujące je od tego, niszczy przedmioty itp. Reakcje te mogą łatwo się utrwalać w określonych warunkach. Dziecko, które zaobserwowało, że matka ustąpiła mu, gdy w obecności obcych zaczęło krzyczeć i tupać nogami lub gdy w takiej sytuacji się przewróciło - w innych, podobnych warunkach zachowa się identycznie.

Warto zwrócić uwagę na fakt, że w miarę rozwoju sprawności ruchowej i mowy dziecka rozszerza się jego środowisko i wzrasta liczba wzorów do naśladowania. Powiększa się też liczba sytuacji, w których wyuczone rodzaje zachowań agresywnych mogą być stosowane. Jednak w tym momencie następuje stopniowy rozwój ośrodków korowych sterujących procesami hamowania, ułatwiając podporządkowanie się pewnym zasadom postępowania i normom etycznym pod wpływem wychowania.

W okresie przedszkolnym rozpoczyna się już właściwy proces socjalizacji dziecka. Proces ten powinien rozpocząć się jeszcze przed okresem kontaktów dziecka z rówieśnikami, w czasie kontaktów z zabawkami. Zachowania utrwalone w stosunku do zabawek zgodnie z prawem generalizacji zostaną potem rozszerzone na dorosłych i na dzieci. Zarówno rodzice, jak i wychowawcy, pedagodzy, terapeuci powinni się liczyć z procesem kształtowania osobowości dziecka i stymulować aktywność, w obliczu bowiem nieudolnych wpływów wychowawczych i zaniedbań mogą się pojawić skutki niepożądane. Rozwój dziecka może ulec zahamowaniu, mogą także się pojawić zachowania agresywne.

Środowisko rodzinne

Środowisko rodzinne wydaje się najważniejszym zewnętrznym czynnikiem w rozwoju agresji dzieci. O ile agresywne zachowanie dzieci w wieku szkolnym i młodzieży najprawdopodobniej pozostaje pod silnym wpływem zachowania rówieśników i środowiska szkolnego, o tyle w przypadku młodszych dzieci pierwotnym środowiskiem oddziałującym na rozwój agresji prawie z pewnością jest rodzina. We wszystkich rodzinach dochodzi do tej czy innej formy ekspresji gniewu. Jest to normalny aspekt życia rodzinnego.

Z ekspresją gniewu można się również zetknąć w różnych sytuacjach publicznych. W niektórych rodzinach ekspresja gniewu przybiera skrajną postać, tj. pojawia się bardzo często i ma znaczną siłę. Klinicyści od dawna wyrażają zaniepokojenie ewentualnymi ujemnymi następstwami przebywania dzieci w środowisku domowym, które cechuje bardzo silne natężenie gniewu. Wysoki poziom gniewu i wrogości w środowisku domowym jest zjawiskiem częstym.

Rozważając rolę rodziny w rozwoju agresji, należy się przyjrzeć zachowaniu jej poszczególnych członków. Na marginesie pozostawię interakcję między rodzeństwem, a skoncentruję się na dorosłych członkach rodziny, tu - rodzicach. Nie ma wątpliwości co do wpływu przebiegu emocjonalnych procesów w rodzinie na rozwój dziecka. Gniew w stosunkach między dorosłymi oddziałuje na poziom pobudzenia i agresję u dzieci. Do konfliktów w małżeństwach dochodzi zawsze, jednak dopiero niebezpieczny się staje nie "zdrowy gniew", lecz gniew skrajny, w postaci agresji. Istnieje korelacja między brakiem porozumienia w małżeństwie a trudnościami w zachowaniu dzieci. Mogą się one ujawnić w postaci zaburzeń zewnętrznych: agresywności, niewłaściwego zachowania, a nawet przestępczości.

Zanim dojdzie w rodzinie do takich drastycznych sytuacji, jak rozwód, separacja, alkoholizm itp., na długo przed tym pojawić się może tzw. efekt dziecka świadczący o nieporozumieniach w rodzinie. Wrogość dzieci może też powodować przemoc w rodzinie: maltretowanie fizyczne czy molestowanie seksualne.

Dzieci, obserwując konflikty rodziców, starają się zwrócić na siebie uwagę, używając wszelkich możliwych sposobów, w tym także agresji. Podświadomie żywią nadzieję, że tymi metodami odwrócą uwagę rodziców od konfliktów. Może to jednak prowadzić do błędnego koła, rodzice bowiem, trwając w przekonaniu, że mają trudne dziecko, popadają bardziej w gniew i frustrację między sobą.

Agresywna edukacja

Początkowe reakcje agresywne dzieci są naturalną odpowiedzią organizmu na szkodliwe bodźce. Dopiero zmiany rozwojowe i socjalizacja wpływają na gotowość do agresji i na jej przejawy behawioralne. I właśnie rodzina powinna wyposażać jednostkę w mechanizmy, które umożliwiałyby dzieciom kontrolę emocji. Dzieci bardzo łatwo przyswajają sobie zachowania agresywne. Za uruchamianie agresywnych i wrogich interakcji mogą odpowiadać instrumentalne uczenie się i modelowanie.

Agresywna edukacja jednostek wzrastających pod wpływem takich czynników, narażonych w swym najbliższym otoczeniu na znaczną agresję i wrogość, żyjących pod naciskiem wymogu dominacji lub podporządkowania itp. okazuje się bardzo skuteczna. To, jak rodzina w takim rozwoju dziecka odnosi się do niego samego, jak uczy go norm społecznych i otaczającego go świata, czy akceptuje agresję, czy jej nie akceptuje - to wszystko reguluje postawy dziecka.

Jednostka wychowana w środowisku agresywnym sama staje się agresywna (agresja rodzi agresję). I tak, dzieci przypisują innym osobom negatywne cechy i wartości, traktują innych jako zagrożenie dla siebie, odczuwają do ludzi odrazę, irytację, gniew, stosują nawet przemoc. Rodzice mogą wpływać także w sposób pośredni na powstawanie agresji u dzieci - przez kształtowanie w nich cech związanych z nasiloną agresywnością: temperamentalnych, lęku, niepokoju, braku mechanizmów kontrolnych, niskiej samooceny, nieufności, egocentryzmu, braku empatii, braku dojrzałości itp. Obecnie bowiem nie mówi się o osobowości agresywnej, lecz o tendencjach do agresji. Agresywność jest zatem cechą przejawiającą się w zachowaniu jednostki jako ciągła gotowość do reagowania agresją na zmianę.

Reasumując, dochodzimy do wniosku, iż zakłócone stosunki interpersonalne w rodzinie mają duży wpływ na kształtowanie się agresji u dzieci. Niezaspokojone pierwotne i wtórne potrzeby dziecka powodują frustrację nieodzownie prowadzącą do postaw agresywnych. Nie tylko obserwacja, instrumentalne uczenie się i modelowanie stwarzają duże prawdopodobieństwo wystąpienia tego zjawiska, ale także brak rodziców lub oziębłość i chłód emocjonalny dorosłych. Przy rozpatrywaniu agresji w rodzinach, należałoby brać pod uwagę cechy osobowościowe rodziców i dzieci. A także wniknąć w warunki środowiskowe, ze szczególnym zwróceniem uwagi na patologie rodzinne.

Z bardzo zaniedbanym zjawiskiem agresji u dzieci wiąże się pilna potrzeba pomocy tym dzieciom. Kieruję zatem apel do rodziców, by bacznie obserwowali swoje pociechy, czy przypadkiem nie przejawiają one zachowań agresywnych. Często się zdarza, że dorośli sami nie kontrolują swoich reakcji. Nie mają też świadomości, jak wiele rozumie ich dziecko i jak prędko powiela dostarczane przez nich wzorce. U dzieci agresywnych rodzice powinni kształtować zachowania wyrażające życzliwość w stosunku do ludzi, które obniżyłyby poczucie zagrożenia. Szczególnie istotny w wychowaniu dzieci agresywnych jest system kar i nagród, ale tylko wówczas przynosi on efekty, gdy rodzice stosują go konsekwentnie i w sposób racjonalny. Najlepszą i najskuteczniejszą jednak metodą jest zapewnienie dziecku miłości, akceptacji i bezpieczeństwa.

Nikt nie chce mieć dziecka, które narusza terytorium innych ludzi, ośmiesza ich, lekceważy, krzywdzi, wykorzystuje, narusza osobistą godność, traktuje ich w sposób pozbawiony szacunku. Dziecko agresywne jest intruzem działającym na niekorzyść innych, a w konsekwencji sobie samemu też szkodzi. Bo któż lubi dzieci, które uznają siebie, swoje uczucia, poglądy, potrzeby i interesy za ważniejsze od innych ludzi. Dlatego tak ważnym problemem jest uzmysłowienie, głównie rodzicom, że kształtowanie postaw agresywnych ma swoje źródło już w dzieciństwie. Z tego też powodu osoby zajmujące się procesem wychowania powinny zwracać uwagę na alarmujące sytuacje i interweniować w razie potrzeby (socjalizacja dzieci i całej rodziny).

Sami, podnosząc głos, odreagowując, jednym słowem zachowując się agresywnie, rozejrzyjmy się wokół siebie. Może z boku przygląda nam się dziecko, przerażone i pobudzone emocjonalnie, które się nas boi i które uczy się jednocześnie właśnie agresywnych postaw.

Sylwia Lewandowska

Źródło: we-dwoje.pl
_________________
A gdy serce twe przytłoczy myśl, że żyć nie warto,
z łez ocieraj cudze oczy, chociaż twoich nie otarto.
  
Electra28.03.2024 17:05:58
poziom 5

oczka

Przejdz do góry stronyStrona: 1 / 1    strony: [1]

  << Pierwsza      < Poprzednia      Następna >     Ostatnia >>  

HOME » CIEKAWE ARTYKULY » AGRESYWNY RODZIC- AGRESYWNE DZIECKO

Aby pisac na forum musisz sie zalogować !!!

TestHub.pl - opinie, testy, oceny

Marzycielska Poczta. darmowy hosting obrazków darmowy hosting obrazków