Grupa: Administrator 
Lokalizacja: Admin
Posty: 1590 #287504
Od: 2009-6-1
| Prawie zawsze osoby bite w dzieciństwie tak samo traktują potem własne dzieci - mówi psycholog Łukasz DraczAgnieszka Czajkowska: Co czuje bite dziecko?
Łukasz Dracz, psycholog, zajmuje się diagnozą i terapią dzieci, które doświadczały przemocy: Jeśli bicie trwa wiele lat, to dochodzi wtedy do tzw. urazu chronicznego. Dziecko doświadcza przemocy fizycznej, ale też psychicznej. Bo opiekun wymierza klapsy, ale też krzyczy i wyzywa. Jeśli robi to ojciec (ojczym czy przyjaciel matki), czyli osoba bliska, od której oczekuje się, że będzie nas chronić, to tracimy grunt pod nogami i poczucie bezpieczeństwa. Takie dzieci czują się zdradzone nie tylko przez tego, który bije, ale też przez matkę. Przecież ona się temu przygląda i nie potrafi skutecznie obronić. Dziecko żyje w ciągłym napięciu, bo przewiduje, że będzie karane w ten sposób, ale nigdy nie wie, kiedy. Uczy się rozpoznawać sygnały alarmujące. To bardzo obciąża psychicznie. Ofiara jest w pułapce. Strach pobudza organizm - dla rozwoju małego dziecka to może być zabójcze. Zamiast skupić się na zabawie, odczuwa lęk. Potem występuje zespół objawów (stres pourazowy). Np. dziecku śni się przemoc, której doświadczyło. Przypomina sobie bicie i te obrazy wracają kilka razy w ciągu dnia. Jeśli przy takim dziecku podniesiemy rękę, żeby na przykład się podrapać, ono zrobi unik. Niektóre małe dzieci moczą się w nocy, unikają tematu taty, chcą zapomnieć. Zdarza się, że panicznie boją się przekroczyć próg domu, w którym dochodzi do przemocy.
Bicie atakuje całą psychikę. Dzieci tracą zainteresowanie grą w piłkę, rysowaniem, a starsze mają poczucie odrzucenia i wyobcowania w grupie. Bardzo często ci, którzy byli bici, sami są bardzo agresywni w szkole. Stąd problem tzw. niegrzecznych dzieci, z którymi nikt nie potrafi sobie poradzić.
Jakie są konsekwencje takiego "wychowania" w życiu dorosłym?
- Uczymy się bezradności. Nazywa się to fachowo wyuczoną bezradnością. Bicie obniża poczucie własnej wartości, demotywuje, sprawia, że nie potrafimy jako dorośli cieszyć się życiem. Niektórym zdarzają się myśli samobójcze, popadają w depresję. Nie potrafią w podobnych sytuacjach obronić własnego dziecka przed przemocą. W pracy są bierni i zgadzają się, żeby inni decydowali za nich. Wplątują się w tzw. trudne związki, czasami wybierają na partnera osobę, która przypomina ich agresywnego ojca. Tacy ludzie albo krzywdzą innych, albo pozwalają się krzywdzić. Prawie zawsze osoby bite w dzieciństwie tak samo traktują potem własne dzieci.Czy dziecku, które było bite, można skutecznie pomóc?
- Skuteczna bywa terapia. Jest jednak warunek podstawowy: dziecko trzeba natychmiast odseparować od sprawcy. Bez tego każda terapia jest bezcelowa. Podanie opiekuna do sądu, uruchomienie społecznej machiny na rzecz dziecka to jest początek pracy terapeutycznej. W taki sposób pokazujemy mu, że komuś na nim zależy, że nie jesteśmy bezsilni wobec tego, co się mu przydarzyło. Dzieci bardzo często mają poczucie, że ojciec jest bezkarny, cokolwiek by się nie stało. Bardzo ważne, żeby w czasie terapii dziecko miało wsparcie kogoś bliskiego, najlepiej matki.
Niektórzy Czytelnicy zarzucają nam, że organizując akcję "Nie pozwól bić dzieci", chcemy im odebrać prawo do decydowania, jak wychowywać własne dziecko. Piszą, że są takie dzieci, na które działają tylko klapsy...
- To tylko dowód na to, że taka akcja jest słuszna i potrzebna. Jak widać, ciągle odzywają się nasze mity społeczne. Trzeba ludziom pokazywać, że bicie to naprawdę nie jest metoda wychowawcza.
Źródło: Gazeta Wyborcza Wrocław
_________________
A gdy serce twe przytłoczy myśl, że żyć nie warto,
z łez ocieraj cudze oczy, chociaż twoich nie otarto. |
