Grupa: Administrator 
Lokalizacja: Admin
Posty: 1590 #287511
Od: 2009-6-1
| Przemoc w rodzinie to nie tylko siniaki, bicie, kopanie, uderzenia. To także wyzwiska, szantaże, poniżanie, bicie talerzy, kopanie zabawek, irracjonalne zakazy.
Osoba dopuszczająca się przemocy na dzieciach zachowuje się, jakby dzieci były gorszą formą istnienia, które można popchnąć, doprowadzić do płaczu, wyzywać, kopnąć ich zabawki, istoty, które należy tresować krzycząc na nie i nie licząc się z tym, co mają do powiedzenia
W takim układzie rodzinnym jeden z rodziców wypełnia rolę strażnika, który czuwa nad dziećmi, rolę ostoi dla nich w bólu, niepewności, niemal ciągłym leku o to, co się może wydarzyć i rolę wybawiciela, aby zdążyć na czas zareagować, ochronić.
Powoduje to, że przeżywamy swoistego rodzaju zamieszanie w rolach matki/ojca, ale także żony/męża. W takim rodzinnym układzie są jakby dwa obozy- w jednym są bezbronne dzieci, a w drugim jest osoba stosująca przemoc. Z kolei osoba doświadczająca przemocy jest pomiędzy nimi raz będąc z dziećmi jako wybawiciel, a raz jako osobisty strażnik tego, który przemoc wymierza, raz mu współczująca i tłumacząca go ze współczuciem raz oskarżająca.
Ta ambiwalencja w przezywaniu emocji, ról wyczerpuje, wypala wewnętrzną energię do reszty, nie pozostawiając miejsca na spontaniczność, radość, bliskość, zwyczajne życie ze sobą razem, w wolności...
Osoba wymierzająca przemoc jest panem i władca, który nie radząc sobie z emocjami, wyładowuje je na dzieciach, bo one są łatwym celem. Pan i władca jest surowy, niekiedy bezlitosny, ma władzę nad mniejszymi, nie bierze odpowiedzialności za słowa, które wypowiada, dając sobie prawo do karania, ustalania "zasad” czasem jest surowy i bezwzględny, czasem łaskawy…
Problemem w takich sytuacjach jest złość, z która nie radzi sobie osoba dopuszczająca się przemocy. Nagromadzona złość, która potrzebuje się uwolnić, szuka ujścia i znajduje je niestety w agresji.
Przede wszystkim dobrze, mówić głośno o przemocy, nie być biernym, nie ulegać. Bardzo ważne jest, aby wychodzić z problemem, mówić o nim, szukać pomocy dla siebie i dzieci.
W takich sytuacjach zwykle potrzebna jest pomoc z zewnątrz. Terapia chronicznych złośników (sprawców przemocy) przynosi bardzo dobre rezultaty, ale zazwyczaj podejmują się jej wtedy, kiedy rodzina jest już wymęczona, albo grozi rozpadem.
Dobrze jest spróbować porozmawiać, najlepiej przygotować się do tej rozmowy.
W trakcie rozmowy spróbujcie kierować się miłością stanowczą, łagodnie, ale stanowczo porozmawiajcie o tym, co czujecie, należy podać kilka faktów, można mówić o trudnych doświadczeniach nie obarczając winą. Rozmowa nie jest oskarżeniem, skargą, zwymyślaniem, zagrożeniem czy szantażem, ale pokazaniem swoich uczuć, wyłonieniem problemu, który dotyka Was wszystkich, uświadomieniem skali problemu, jego konsekwencji, oraz oczekiwaniem i szukaniem dróg. Taka rozmowa to łagodna, ale stanowcza interwencja, ważny krok w kierunku rozważania problemu. A rozwiązaniem problemu jest podjecie działań, które pozwolą radzić sobie z uczuciami gniewu. Najlepszym rozważaniem byłoby podjecie terapii.
Bardzo ważne jest, aby szukać pomocy, wsparcia w innych, bezpiecznych, mądrych przyjaźniach, mieć oparcie w przyjaciołach, w kimś bliskim, z kim można porozmawiać, szukać fachowej porady u terapeuty.
Wychodząc z problemem na zewnątrz stwarzamy ogromna szanse dla siebie i swojej rodziny. Niemal wszyscy sprawcy przemocy robią wszystko, by ich problem nie ujrzał światła dziennego, dominuje w nich wstyd, obawy przed osądem, lęk.
Renata Teper
Terapeuta współuzależnień i przemocy w rodzinie w Poradni Polskiej Nasza Rodzina
http://www.mojawyspa.co.uk/artykuly/20103/Przemoc-wobec-dzieci
_________________
A gdy serce twe przytłoczy myśl, że żyć nie warto,
z łez ocieraj cudze oczy, chociaż twoich nie otarto. |
