Grupa: Administrator 
Lokalizacja: Admin
Posty: 1591 #294989
Od: 2009-6-1
| Wielu rodzicom zdarza się nie zapanować nad własnym dzieckiem. Czują się bezsilni, wytrąceni z równowagi i mają dość, gdy wielokrotnie zwracają uwagę, a dziecko nie słucha. Jeśli do tego pojawiają się skargi nauczycieli, uwagi w dzienniczku o bójkach, przeszkadzaniu w lekcji i słabych stopniach, zaczynają się zastanawiać, gdzie popełnili błąd wychowawczy. Nie zawsze za złe funkcjonowanie dziecka w szkole odpowiedzialni są rodzice. Przyczyną może być ADHD.
Co to jest ADHD?
Jest to zespół nadpobudliwości psychoruchowej, wynikającej z odmiennej pracy mózgu. To mózg jest odpowiedzialny za brak kontroli i uwagi, za nadruchliwość i emocje dziecka. ADHD rozpoznaje się między 5 a 7 rokiem życia. Jeżeli objawy występują później, to jest to raczej reakcja np. na trudną sytuację rodzinną, a nie nadpobudliwość. Można wykluczyć ADHD, gdy dziecko potrafi się powstrzymać od pewnych zachowań. Na przykład jest grzeczne przy obcych ludziach, w piaskownicy, w szkole, a nadpobudliwe tylko w domu przy rodzicach lub odwrotnie.
W jaki sposób można rozpoznać ADHD?
Charakterystyczne dla tego typu zespołu nadpobudliwości są 3 objawy:
zaburzenia koncentracji uwagi (trudności ze skupieniem uwagi na wykonywanych czynnościach, z zapamiętywaniem, roztargnienie)
nadruchliwość (potrzeba bycia w ciągłym ruchu)
nadmierna impulsywność (działanie pod wpływem chwili)
Jakie są przyczyny nadpobudliwości psychoruchowej?
Duży wpływ mają czynniki genetyczne. Jeżeli jedno z rodziców ma stwierdzony zespół nadpobudliwości psychoruchowej, istnieje 50 % szans na to, że dziecko również będzie miało ten problem. Poza tym jeżeli jedno z rodzeństwa ma ADHD, to jest duże prawdopodobieństwo, że drugie też może je mieć. Przyczynami są także: mniej skuteczna praca mózgu w stosunku do rówieśników oraz czynniki środowiskowe i uwarunkowania psychologiczne.
Zaburzenie rozwojowe dotyka od 3 do 5 % dzieci. Liczba ta maleje wraz z wiekiem, ponieważ dzieci zazwyczaj z tego wyrastają. Częściej z ADHD borykają się chłopcy, ale oni mają z kolei większą niż dziewczynki szansę na to, że w dorosłym życiu będą funkcjonować normalnie.
Możliwe skutki ADHD:
problemy z wykonywaniem codziennych czynności
niekontrolowane ataki złości
zaburzenia nastroju
trudności w szkole
złe relacje z rówieśnikami
depresja, wynikająca z niskiej samooceny
uzależnienia
trudności z utrzymaniem związku w dorosłym życiu (rozwody)
nieplanowane ciąże
problemy z pracodawcą
Jak pomóc dziecku z nadpobudliwością?
Jeżeli dziecko ma objawy ADHD, należy udać się do pediatry po skierowanie do psychiatry dziecięcego. Leczeniem tego typu problemu zajmuje się lekarz pracujący w Poradni Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży bądź specjalista w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej. Przed postawieniem diagnozy przeprowadzany jest wywiad z rodzicami, obserwacja dziecka i rozmowa z nim (także bez opiekunów). Warto też nawiązać kontakt z rodzicami dzieci mającymi podobny problem. Aby pomóc dziecku, należy nauczyć się, jak z nim postępować. Najlepiej na warsztatach i podczas terapii z psychologiem. Niezbędna jest też pomoc nauczycieli i pedagogów. W wielu wypadkach stosuje się leczenie farmakologiczne. Należy jednak pamiętać, że najważniejsza jest miłość i wsparcie bliskich.
Wskazówki dla rodziców dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej:
zaakceptuj swoje dziecko, wspieraj je i chwal
pomagaj mu w odrabianiu lekcji, ale zachęcaj do samodzielnego sprawdzania swoich prac
podczas odrabiania lekcji zadbaj o takie warunki, aby nic nie rozpraszało jego uwagi
bądź konsekwentny
formułuj proste, krótkie komunikaty, starając się nawiązać kontakt wzrokowy
pozwól dziecku pracować we własnym rytmie (dziel pracę na małe odcinki)
stwórz mu uporządkowany świat (np. zbiór zasad panujących w domu)
uważaj na nowe i niespodziewane sytuacje, lepiej uprzedzaj dziecko, co je czeka, co ma się wydarzyć
ucz organizowania sobie pracy (pomagaj np. przy pisaniu planu wypracowania, układaniu rzeczy na biurku.)
Wielu rodzicom zdarza się nie zapanować nad własnym dzieckiem. Czują się bezsilni, wytrąceni z równowagi i mają dość, gdy wielokrotnie zwracają uwagę, a dziecko nie słucha. Jeśli do tego pojawiają się skargi nauczycieli, uwagi w dzienniczku o bójkach, przeszkadzaniu w lekcji i słabych stopniach, zaczynają się zastanawiać, gdzie popełnili błąd wychowawczy. Nie zawsze za złe funkcjonowanie dziecka w szkole odpowiedzialni są rodzice. Przyczyną może być ADHD.
Co to jest ADHD?
Jest to zespół nadpobudliwości psychoruchowej, wynikającej z odmiennej pracy mózgu. To mózg jest odpowiedzialny za brak kontroli i uwagi, za nadruchliwość i emocje dziecka. ADHD rozpoznaje się między 5 a 7 rokiem życia. Jeżeli objawy występują później, to jest to raczej reakcja np. na trudną sytuację rodzinną, a nie nadpobudliwość. Można wykluczyć ADHD, gdy dziecko potrafi się powstrzymać od pewnych zachowań. Na przykład jest grzeczne przy obcych ludziach, w piaskownicy, w szkole, a nadpobudliwe tylko w domu przy rodzicach lub odwrotnie.
W jaki sposób można rozpoznać ADHD?
Charakterystyczne dla tego typu zespołu nadpobudliwości są 3 objawy:
zaburzenia koncentracji uwagi (trudności ze skupieniem uwagi na wykonywanych czynnościach, z zapamiętywaniem, roztargnienie)
nadruchliwość (potrzeba bycia w ciągłym ruchu)
nadmierna impulsywność (działanie pod wpływem chwili)
Jakie są przyczyny nadpobudliwości psychoruchowej?
Duży wpływ mają czynniki genetyczne. Jeżeli jedno z rodziców ma stwierdzony zespół nadpobudliwości psychoruchowej, istnieje 50 % szans na to, że dziecko również będzie miało ten problem. Poza tym jeżeli jedno z rodzeństwa ma ADHD, to jest duże prawdopodobieństwo, że drugie też może je mieć. Przyczynami są także: mniej skuteczna praca mózgu w stosunku do rówieśników oraz czynniki środowiskowe i uwarunkowania psychologiczne.
Zaburzenie rozwojowe dotyka od 3 do 5 % dzieci. Liczba ta maleje wraz z wiekiem, ponieważ dzieci zazwyczaj z tego wyrastają. Częściej z ADHD borykają się chłopcy, ale oni mają z kolei większą niż dziewczynki szansę na to, że w dorosłym życiu będą funkcjonować normalnie.
Możliwe skutki ADHD:
problemy z wykonywaniem codziennych czynności
niekontrolowane ataki złości
zaburzenia nastroju
trudności w szkole
złe relacje z rówieśnikami
depresja, wynikająca z niskiej samooceny
uzależnienia
trudności z utrzymaniem związku w dorosłym życiu (rozwody)
nieplanowane ciąże
problemy z pracodawcą
Jak pomóc dziecku z nadpobudliwością?
Jeżeli dziecko ma objawy ADHD, należy udać się do pediatry po skierowanie do psychiatry dziecięcego. Leczeniem tego typu problemu zajmuje się lekarz pracujący w Poradni Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży bądź specjalista w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej. Przed postawieniem diagnozy przeprowadzany jest wywiad z rodzicami, obserwacja dziecka i rozmowa z nim (także bez opiekunów). Warto też nawiązać kontakt z rodzicami dzieci mającymi podobny problem. Aby pomóc dziecku, należy nauczyć się, jak z nim postępować. Najlepiej na warsztatach i podczas terapii z psychologiem. Niezbędna jest też pomoc nauczycieli i pedagogów. W wielu wypadkach stosuje się leczenie farmakologiczne. Należy jednak pamiętać, że najważniejsza jest miłość i wsparcie bliskich.
Wskazówki dla rodziców dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej:
zaakceptuj swoje dziecko, wspieraj je i chwal
pomagaj mu w odrabianiu lekcji, ale zachęcaj do samodzielnego sprawdzania swoich prac
podczas odrabiania lekcji zadbaj o takie warunki, aby nic nie rozpraszało jego uwagi
bądź konsekwentny
formułuj proste, krótkie komunikaty, starając się nawiązać kontakt wzrokowy
pozwól dziecku pracować we własnym rytmie (dziel pracę na małe odcinki)
stwórz mu uporządkowany świat (np. zbiór zasad panujących w domu)
uważaj na nowe i niespodziewane sytuacje, lepiej uprzedzaj dziecko, co je czeka, co ma się wydarzyć
ucz organizowania sobie pracy (pomagaj np. przy pisaniu planu wypracowania, układaniu rzeczy na biurku.)
Olga Chojnacka
_________________
A gdy serce twe przytłoczy myśl, że żyć nie warto,
z łez ocieraj cudze oczy, chociaż twoich nie otarto. |
